Municipal Waste - Massive Aggressive

Εδω και περίπου δύο μήνες κρατάμε στα χέρια μας το τέταρτο full-length από τους αμερικανούς ρετρό thrashers. Δεν ξέρω, τι προσδοκίες μπορεί να έχει κάποιος φανατικός οπάδος τους, αλλά εγώ, ως αρκετά αντικειμενικός παρατηρητής δεν έχασα τον ύπνο μου.

Μην νομίζετε ότι τα αμερικανάκια έκαναν κάποια στροφή. Όλα αυτά τα στοιχεία που έχετε ακούσει κατα καιρούς στα album τους, κυριαρχούν, τα κομμάτια τους σπάνια ξεπερνούν το τρίλεπτο, οι στίχοι είναι αφελέστατοι (ξύδια, γάρα, και καταστροφές), οι DRI/Suicidal Tendencies επιρροές δικαιολογούν το crossover χαρακτηρισμό που τους έχουν κολλήσει. Τέλος, όλα τα μέλη της μπάντας, ως καλοί επαγγελματίες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό από πλευράς απόδοσης με τον Drummer Dave White (Burnt by the sun μεταξύ άλλων) να δίνει τον καλύτερο του εαυτό.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ ακούγοντας τον και να γράψω μερικά λόγια για τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, αλλά πραγματικά μου φαίνεται αδύνατο. Όχι επειδή δεν υπάρχουν καλά κομμάτια, αλλά επειδή όλος ο δίσκος κυλάει με απίστευτη ομοιομορφία χωρίς κοιλιά (καλό αυτό) και απίστευτη ομοιότητα (κακό αυτό). Τι να ξεκινήσεις το δίσκο από την αρχή, τι από τη μέση, τι από το τέλος, είναι το ίδιο και θα τον ακούσεις εύκολα, θα γουστάρεις αρκετά, αλλά μάλλον δεν θα κρατήσεις και πολλά.

Το πραγματικά αρνητικό για τους Municipal Waste είναι ότι λόγω του ύφους τους και της μουσικής που έχουν επίλέξει να υπηρετούν, δεν βλέπω σε τι μπορούν να εξελιχθούν, δεν μιλάω απαραίτητα για πρόοδο, αλλά για κάτι διαφορετικό ρε αδερφέ, κάτι που θα ψήσει τον ακροατή για να τους ακούσει ξανα και ξανά, κάτι σαν αυτό που έχει το καινούργιο EVILE (προσεχώς).

Υ.Γ. Να σημειώσουμε ότι Live οι Waste είναι δέκα φορές καλύτεροι απ’ότι στα album τους, το είδαμε και στο Αν πριν περίπου ένα μήνα όπου γαμήσανε και τους δείραμε. Η βλακεία είναι ανίκητη.

Αντώνης Μπαφαλούκος

Paradise Lost - Faith Divides Us-Death Unites Us

Η κυκλοφορία νέου άλμπουμ από πλευράς των Βρετανών-γότθων αποτελεί έτσι και αλλιώς ένα τεράστιο γεγονός στους metal κύκλους. Για να μην ξεχνιόμαστε οι Paradise Lost μεσουρανούσαν τα χρόνια που ο Heavy ήχος βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση και ήταν πάντα εκεί με κυκλοφορίες σπάνιας ποιότητας.

Κρατάω στα χέρια μου το 'Faith Divides Us-Death Unites Us' εδώ και περίπου μια εβδομάδα και το να γράψω μια κριτική για αυτό μου φαίνεται Γολγοθάς Το πρόβλημα είναι ότι το άλμπουμ είναι άψογο, τι να γράψεις δηλαδή για ένα μεγάλο Paradise lost που δεν έχει υπωθει δεκάδες φορές? Ότι ο Holmes κάνει μια απίστευτη ερμηνεία? Ότι κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του σχεδόν σε ματώνει? Ότι βρίσκει χίλιους και δύο τρόπους (πάντα τους σωστούς) να αναδείξει το μεγαλείο της φωνής του? Τα έχουν πει τόσοι και τόσοι . Μήπως ότι οι κιθάρες του Mackintosh είναι βαριές και ασήκωτες αλλά συγχρόνως χωρίς να ξεχνάνε να δώσουν χώρο στα απαραίτητα μελωδικά leads και στα ατμοσφαιρικά περάσματα?

Ας μην το ψάχνουμε, το δίδυμο Holmes/Mackintosh δύο μόλις χρόνια μετά το πολύ δυνατό 'In Requiem' ξαναφοράει τα βικτωριανά κουστούμια του και γράφει το καλύτερο άλμπουμ του εδώ και πολλά χρόνια. Όλα τα στοιχεία που ανέφερα παραπάνω είναι εδώ, και αυτό έχει να συμβεί πολύ καιρό(14 χρόνια για την ακρίβεια, 'Do the math').

Το 'As Horizons End μας δείχνει εξαρχής ότι η μπάντα είναι αγριεμένη, δυνατό metal μπάσιμο και συγκίνηση στα πιο αγριεμένα εδώ και καιρό Holmes φωνητικά, το 'I Remain' περιλαμβάνει μόνο μεγάλα riff και ένα σούπερ refrain που θα το κάνει το νέο hit της μπάντας. Το 'First Light' αργό και ατμοσφαιρικό ίσως σας θυμίσει λίγο πρόσφατους Katatonia ή ακόμα και My Dying Bride, ενώ το 'Frailty' απλά ακούστε το, δεν εξελίσσεται με το τρόπο που σας προιδεάζει η εισαγωγή. Μικρή κοιλιά με το πιο μέτριο κομμάτι του δίσκου (Faith divides us- Death unites us) για να συνεχίσουμε με τα δύο καλύτερα (The rise of denial, Living with the scars) όλες οι κλασικές Paradise Lost αξίες μαζεμένες. Τα 'Last Regret' και 'In Truth'ατμοσφαιρικά και αργά ενώ το 'Universal Dreams' (θυμίζει λίγο 'Once Solem'?) μελαγχολικό. Έκπληξη αποτέλεσε για εμένα το Cardinal Zero και το αρκετά rock n’roll feeling που το διέπει. Μετά από αυτό τα δύο bonus κομμάτια(το ομώνυμο και το 'Last Regret') με την ορχήστρα της Πράγα θα μπορούσαν και να λείπουν.

Eίμαι σίγουρος ότι πάλι θα ακούσουνε γκρίνια, θα κατηγορηθούν για επιτηδευμένη επιστροφή στον ήχο που τους έκανε μεγάλους, για αρπαχτή για...για....για....Φίλοι μου εδώ εχουμε να κάνουμε με μουσικούλα, από αυτή που τόσο έχουμε ανάγκη, τα κίνητρα περισσεύουν.

Και κάτι τελευταίο, στο δίσκο δεν πρόλαβε να παίξει ο μεγάλος Adrian Erlandsson, καθώς μπήκε στη μπάντα ενώ είχαν τελειώσει τις ηχογραφήσεις Και μιας και λέμε για Drummer επικρατέστερος για να κάτσει πίσω από τα τύμπανα πριν την ηχογράφηση του 'In Requiem' ήταν κάποιος Έλληνας Καμιά υποψία?

Αντώνης Μπαφαλούκος