Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Queensryche - American Soldier


Όταν μιλάμε για Queensryche μιλάμε φυσικά για μια μπάντα – μεγαθήριο που στα 80’s μέχρι αρχές-μέσα 90’s κατείχαν τον θαυμασμό όλων και αναγνωρίζονταν ως μια μπάντα πολλά υποσχόμενη για το μέλλον. Καθόλου αβάσιμο αυτό φυσικά αν φέρουμε στο μυαλό μας δίσκους όπως τα Warning, Rage For Order, Empire, Promise Land, και φυσικά τον καλύτερο concept δίσκο που είδε ποτέ το φως του ήλιου, το απλά αξεπέραστο Operation:Mindcrime. Δίσκους δηλαδή που πήγαιναν την metal μουσική πάντα ένα βήμα μπροστά. Μετά όμως τι έχουμε? Ένα ανέμπνευστο Hear In The New Frontier και την φυγή του Chris De Garmo να έρχεται για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Οκ έχουμε μια σχετικά μικρή ανάκαμψη πριν λίγα χρόνια με την κυκλοφορία του Operation:Mindcrime II και παρότι όλοι εμείς οι fan τους προσπαθήσαμε να «μεγαλώσουμε» τον δίσκο μέσα μας για να έχουμε ελπίδες για το μέλλον, το μέλλον διαγράφεται λίγο σκοτεινό.

Κάπως έτσι φτάνουμε στην κυκλοφορία πριν λίγο καιρό του American Soldier. Ο τίτλος μου ακούστηκε κάπως , πριν ακούσω ακόμα τον δίσκο, όχι άδικα βέβαια. Στο άκουσμα του δίσκου όμως, διαβάζοντας τα lyrics και ψάχνοντας το λίγο παραπάνω κατάλαβα ότι αυτό που κάνει η μπάντα (ο Tate βασικά) είναι να εξιστορεί τις ιστορίες και τις εμπειρίες στρατιωτών στον πόλεμο ακόμα και από συνεντεύξεις που πήρε ο ίδιος. Δεν παίρνει προσωπική θέση. Τι έχουμε λοιπόν εδώ? Την κόρη του Tate να συμμετέχει σε ένα κομμάτι (Home Again), μονολόγους στρατιωτών, mid-tempo κυρίως κομμάτια με αρκετές ενορχηστρώσεις, τον Michael Wilton να έχει αναλάβει μόνος του όλες τις κιθάρες μετά την φυγή του Stone και τον Tate με την φωνή που όλοι γνωρίζουμε. Όλα αυτά βέβαια ακούγονται πολλά υποσχόμενα, ΔΕΝ είναι όμως τελικά!!

Οι συνθέσεις είναι «ρηχές» στο σύνολο τους. Υπάρχουν οι ιδέες, υπάρχει το ταλέντο φυσικά αλλά η στροφή που προσπαθούν να κάνουν οι Ryche σε πιο mainstream και μοντέρνα μονοπάτια τους οδηγεί σε αδιέξοδο. Ο Tate είναι εδώ, η φωνάρα του είναι εδώ, αλλά όταν οι συνθέσεις, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, κινούνται σε μέτρια επίπεδα τον «κρύβουν». Ο Wilton (που προσωπικά τον προτιμώ μόνο του παρά μαζί με Stone) έχει περάσει κάποια αρκετά καλά σόλο και ωραίες ιδέες στις κιθάρες σαν σύνολο, σίγουρα όμως δεν φτάνουν αυτά που μας είχε προσφέρει στο παρελθόν. Οι μονόλογοι των στρατιωτών που ήδη ανέφερα, παρότι είναι μια πολύ καλή και έξυπνη ιδέα είναι τόσοι πολλοί και συχνοί μεταξύ τους που εμένα προσωπικά με κούρασαν λίγο. Έστω και έτσι όμως είναι ένα ατού του δίσκου. Στο “Home Again” ακούγεται και η δεκάχρονη κόρη του Tate αλλά ακόμα και αυτό περνάει σχετικά αδιάφορο όταν τελικά το έχεις ακούσει. Στον στιχουργικό τομέα τα πράγματα κινούνται στα ίδια μέτρια επίπεδα. Πεζοί και απλοί στίχοι χωρίς τίποτα το συγκλονιστικό.


Στο σύνολό του ένας δίσκος που αφήνει μέτριες εντυπώσεις και δυστηχώς κρίνεται must κυρίως μόνο για τους Ryche-fans.Για να δούμε τι μας επιφυλάσει το μέλλον…

Τάσος Πατρούλιας

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Tim "Ripper" Owens - Play My Game


Ίσως από τα ποιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της μέταλ σκηνής , ένα άτομο που έχει λογοκριθεί από τους πάντες . O "Ripper" δεν διάλεξε τον εύκολο δρόμο για να γίνει διάσημος , κλήθηκε να αντικαταστήσει έναν άνθρωπο , ίσως σύμβολο της μέταλ σκηνής , και γι' αυτή του την απόφαση πήγε να καταστρέψει την καριέρα του . Δεν το βάζει όμως κάτω πότε απ' ότι φαίνεται.

Μετά την μέτρια πορεία του με τους "Metal Gods" Judas Priest , ακολούθησαν οι συνεργασίες με Iced Earth και Yngwie Malmsteen που κινήθηκαν και αυτές στη μετριότητα . Ενδιάμεσα όμως με την προσωπική του μπάντα , τους Beyond Fear, ίσως δεδομένων των προσόντων του , έβγαλε το 2006 την καλύτερη του δουλειά μέχρι...ναι μέχρι την κυκλοφορία του "Play My Game"

Το "Play My Game" δεν περιέχει κάτι καινούργιο , χιλιοπαιγμένα σόλο , μέρη των riff που έχουν ακουστεί σε πολλές heavy metal συνθέσεις , απλά ντραμς που ακούγονται εδώ και 30 χρόνια ,παραγωγή που έχει ακουστεί πολλάκις , αλλά έχει έναν Οwens που ξεδιπλώνει το απίστευτο ταλέντο του .

Σε αυτόν το δίσκο ο "Ripper" φαίνεται να νοιώθει πιο ελεύθερος από ποτέ . Οι συνθέσεις είναι το κλασικό heavy metal άκουσμα που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές , με πορωτικά riff να εναλλάσσονται με τέτοιο τρόπο που να σε κάνουν να μην χάνεις το ενδιαφέρον σου , αλλά παράλληλα να εκστασιάζεσαι . Τα σόλο είναι υπερβολικά γρήγορα και πολύ μελωδικά σε πολλά σημεία τους , με κιθαρίστες όπως οι Jeff Loomis , Carlo Cavazo
, Craig Goldy , Bruce Howard Kulick να δίνουν το στίγμα τους σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά .

Ο Tim απλά μεγαλουργεί . Σε κάθε κομμάτι δίνει ένα διαφορετικό ύφος , δείχνοντας μας το ταλέντο της φωνής του . Τα περισσότερα φωνητικά μέρη δένουν με τα υπόλοιπα όργανα αρμονικά . Από τις δαιμονικές του κορόνες μέχρι τα αργά σημεία του κάθε κομματιού, που είναι ελάχιστα , ο "Ripper" σε κάνει να μπεις στην ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει .

Δεν κάθομαι να αναλύσω κάθε κομμάτι ξεχωριστά , καθώς έχει πολλά διαφορετικά θέματα , κι έτσι είναι πολύ δύσκολο το έργο την σύγκρισης και τα λόγια πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται σε αυτά που νιώθεις . Ίσως από τα "highlights" του άλμπουμ θα μπορούσα να βάλω τα Starting Οver, Believe , Play My Game και The Light .

Το "Play My Game" ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη . Ποτέ δεν περίμενα από τον Tim "Ripper" Owens κάτι ανάλογο . Μπορεί το αποτέλεσμα αυτό να οφείλεται στην έλλειψη πίεσης κυρίως στον εαυτό του , καθώς δεν είχε να αντικαταστήσει αυτή τη φορά κανένα μεγάλο όνομα , αλλά να κάνει αυτό που γουστάρει , να τραγουδήσει . Μακάρι να συνεχίσει να μας χαρίζει με αυτόν το τρόπο το ταλέντο του .

Δημήτρης Μπέλλος

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Heaven & Hell - The Devil You Know


Ποτέ δεν ήμουν τρελός οπαδός των Sabbath.Και όσο αφορά το κομμάτι μου που τους γουστάρει, προτιμάει δίσκους της μετά-Ozzy περιόδου. Έτσι λοιπόν, πήρα στα χέρια μου το καινούργιο Sabbath (ή Heaven And Hell, όπως θέλετε πείτε το) φανερά περίεργος και τσιτωμένος γιατί από την συγκεκριμένη τετράδα περιμένω πολλά, αλλά προσπαθώντας να μείνω και αντικειμενικός μετά τα ακούσματα. Πάμε λοιπόν να δούμε τι παίζει, προσπαθώντας να είμαστε αντικειμενικοί κάτω από το βάρος ονομάτων όπως Dio, Iommi, Butler, Appice.

Το album περιέχει 10 κομμάτια συν 2 bonus (I (live) και Die Young (live) )από τα iTunes.Πρώτη εντύπωση? Ο ΔΙΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ DOOM!!Κλασσικά…Αλλά για να δούμε τι κρύβεται από πίσω.

Σκοτεινά και αργά riffs ,ατμόσφαιρα γνώστή βέβαια από το παρελθόν (χωρίς να λείπουν όμως τα πιο γρήγορα κομμάτια). Μόνο που εδώ έχουμε επίσης απίστευτα leads που λίγες έως ελάχιστες φορές έχουμε ακούσει από τον Iommi στο παρελθόν. Ο τύπος τα χώνει κανονικά σχεδόν σε κάθε κομμάτι! Οι συνθέσεις αυτή την φορά, αφήνουν πολύ χώρο στον Ronnie, ο οποίος απλά μεγαλουργεί! Τα φωνητικά του είναι πότε άγρια και δαιμονικά , πότε αρκετά ψηλά θυμίζοντας μας την solo καριέρα του. Ο Geezer και ο Vinny δίνουν επίσης τον καλύτερο τους εαυτό γεμίζοντας τα κομμάτια με ένα αδιαπέραστο ρυθμικό υπόβαθρο.

Η παραγωγή φυσικά καθώς την έχει επιμεληθεί ο Dio, o Iommi και o Butler δεν θα μπορούσε να είναι παρά πολύ καλοδουλεμένη σε σημείο που να καταλήγει να ονομάζεται απίστευτη! Βάρβαρη, σκοτεινή και ατμοσφαιρική έτσι όπως ακριβώς αρμόζει σε μια μπάντα με αυτό το όνομα!

Δεν θα γράψω ποια ή ποιές πιστεύω ότι είναι οι καλύτερες συνθέσεις του δίσκου, καθώς είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Απλά θα κάνω την σούμα! Ο δίσκος είναι πολύ καλός, σίγουρα μια πολύ heavy κυκλοφορία. Δεν ξέρω αν θα γίνει classic ή όχι, ξέρω όμως σίγουρα ότι οι 4 μαυροντυμένοι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και αυτό και μόνο λέει πολλά! Ένας δίσκος που δεν πρέπει να λείπει από καμιά δισκοθήκη.

Τάσος Πατρούλιας

Stratovarius - Polaris


Πέρυσι πολλοί άρχισαν να αναφέρουν ότι ήρθε το τέλος για τους Φινλανδούς , μετά τα γεγονότα που έγιναν με τον πρώην πλέον κιθαρίστα της μπάντας Timo Tolkki . O Tolkki Μάιο του 2008 έβγαλε μια ανακοίνωσε που ανέφερε τους λόγους αποχώρησης του από τη μπάντα που τον έκανε γνωστό , αλλά και αυτός με τα κιθαριστικά του κατορθώματα την έκανε μια από τις πιο σημαντικές στην Power Metal σκηνή .

Με νέο κιθαρίστα τους , τον νεαρό Φιλανδό Matias Kupiainen οι Stratovarius έβγαλαν το καινούργιο τους δημιούργημα με πολλές προσδοκίες , θέλοντας να αποδείξουν πως και χωρίς τον Tolkki μπορούν να δημιουργήσουν άλμπουμ αντάξια του ονόματός τους .

Στο Polaris περίμενα απλά να μην ρίξουν άλλο το επίπεδο της μπάντας , και να περιέχει μερικά καλά κομμάτια . Τελικά δεν ήταν έτσι . Από την πρώτη ακρόαση και την εισαγωγή του “Deep Unknown” μου ακούστηκε κάτι φρέσκο και πολύ καλοδουλεμένο . Ο δίσκος κινείται στα γνώριμα “μονοπάτια” που εδώ και τόσα χρόνια υπηρετούν . Κάθε μέλος της μπάντας δίνει το δικό του ύφος ξεχωριστά σε κάθε κομμάτι , δείχνοντας το δέσιμο της και την αφθαρσία της μετά από τόσα χρόνια στο προσκήνιο της μέταλ .

Τα κιθαριστικά μέρη φαίνονται να είναι προσεγμένα από τον Matias Kupiainen δείχνοντάς να έχει μπει στα δεδομένα της μπάντας . Πολλές φορές “πατάει” σε μέρη του Timo Tolkki , άλλα δίνει το δικό του ύφος στα περισσότερα σημεία του δίσκου . Η φωνή του Timo Kotipelto κάνει τη διαφορά , καλοδουλεμένη σε όλα τα σημεία , με τις αλλαγές και τις ψηλές που τόσα χρόνια αγαπήσαμε . Ο Jens Johansson με τα εκπληκτικά του σόλο σε μέρη κομματιών , όπως στα “King Of Nothing” και “Deep Unknown” αλλά και τις ατμόσφαιρές του , εμπλουτίζει όπως χρειάζεται το καθένα ξεχωριστά .

O δίσκος όσο αναφορά τo tracklist περιέχει τα πάντα . Από Heavy γρήγορα tracks όπως τα “Deep Unknown” , “King Of Nothing”, “Blind”, μελωδικά όπως το “Higher We Go” , αλλά και μία απίστευτη μπαλάντα : “Winter Skies” . Ορόσημο του δίσκου πιστεύω πως είναι τα Emmancipation Suite (part 1-2) , τα οποία περιέχουν όλη την τέχνη των Φιλανδών .

Τελικά οι Stratovarius δεν πτοήθηκαν από τίποτα και είναι ακόμα εδώ . Το Polaris άνοιξε μια νέα περίοδο στην καριέρα τους , και φαίνεται πως προσαρμόστηκαν άμεσα δείχνοντάς μας το πόσο δεμένοι είναι .

Δημήτρης Μπέλλος

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Mastodon - Crack The Skye



Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να πείτε πόσο θαυμάζετε κάτι , και να μην βρίσκετε λόγια , να μένετε στη σιωπή ? Αυτό ακριβώς παθαίνω με το συγκεκριμένο συγκρότημα . Εν’έτη 2005 ένας φίλος μου , μου δείνει ένα δίσκο από μία μπάντα που μέχρι τότε δεν ήξερα την υπαρξή της . Mastodon τους έλεγαν . “Ακου τι έφτιαξαν οι τύποι” μου λέει και πέρνω το “Leviathan” στα χέρια μου , θέλοντας να έχω ιδία αποψη για τα κολακευτικά σχόλια που άκουσα . Μετά απο μερικες ώρες πηγαίνω σπίτι και χωρίς να το καταλάβω , βάζω το cd να παίζει , δεν καταλαβα πως πέρασε εκείνο το βράδυ ακούγοντας το .

Οι Mastodon μέτα την ιστορία του Moby-Dick στο “Leviathan”(2004) και του ματωμένου βουνού (Blood Mountain - 2006) , στην τέταρτη τους κυκλοφορία αποφάσiσαν να ασχοληθούν με τα σκοτεινά στοιχεία που εξουσιάζουν το σύμπαν .


Οι Αμερικάνοι φαίνεται ότι το έχουν δει αλλιώς το θέμα , το “Crack The Skye” έχει τα στοίχεια των Mastodon απο τα προηγούμενα άλμπουμ . Riff που σκοτώνουν , μυστήρια ατμόσφαιρα , τους Brent Hinds και Τroy Sanders να ουρλιάζουν στα μικρόφωνα , τα απίστευτα γεμίσματα στα ντράμς του Brann Dailor , αλλα έχει και πολλά στοιχεία παραπάνω . Το “Skye” είναι πιο progressive ,ακόμα πιο μυστήριο από κάθε άλλη τους δουλεία , τα φωνητίκα ειναι πιο “μαλακά" , δεν έχουν τον όγκο των προηγούμενων , τα πλήκτρα κάνουν την εμφάνισή τους , ενώ η προσθήκη ορισμένων σόλων οπως στο “Oblivion” ή στο “Divination” δείχνει οτι οι Mastodon έχουν πάει σε άλλο επίπεδο και περίοδο στην καριέρα τους
.

Τα κομμάτια ειναι πολυ προσεγμένα με πολλές αλλαγές ατμόσφαιρας , με την παραγωγή να ακούγεται πιο “βαριά” , ειδικά στα ντράμς , αλλά στον γνώριμο ήχο και στύλ τους . Η συμμετοχή του Scott Kelly των Neurosis ξεχωρίζει κάνοντας τα φωνητικά στο ομόνυμο κομμάτι του δίσκου .


Το “Crack The Skye “ φαίνεται ότι πιο ώριμο εχουν δημιουργήσει οι Mastodon στην καριέρα τους . Η ακροάση του κατα τη γνώμη μου από τους οπαδους ( και όχι μόνο ) του είδους επιβάλεται . Φαίνεται πως αυτη η μπάντα θα μας απασχολεί για πολλα ακόμη χρόνια .


Δημήτρης Μπέλλος

Iron Maiden Flight 666





Τι κοινό μπορεί να έχει ένα τροποποιημένο Boeing 757 , με έναν ιερέα με 162 τατουάζ μιας πολύ γνωστής μας φιγούρας? Μια τεράστια σκηνή από μπαμπού αντί για μέταλλο , με έναν οπαδό που κρατάει στα χέρια του μια μπαγκέτα και κλαίει φανερά συγκινημένος? Διάφορες σημαντικές φυσιογνωμίες της heavy metal σκηνής όπως o Ronnie James Dio,o Lars Ulrich,o Tom Morello και o Kerry King σαν θεατές, με 70.000 χιλιόμετρα ταξιδιού και 23 sold out shows σε 13 χώρες?...

“Passengers travelling on Iron Maiden Flight AEU 666 kindly board the aircraft at gate number four. Thank you!”

Και εδώ κάπου το ταξίδι ξεκινά. Οι Iron Maiden,μια από τις μεγαλύτερες heavy metal μπάντες της ιστορίας, μας προσκαλούν στο ειδικά διαμορφωμένο Boeing 757 τους, για να τους ακολουθήσουμε σε ένα ταξίδι ανα την υφήλιο στο πρώτο σκέλος της Somewhere Back In Time World Tour.Μέσα σε κάτι λιγότερο από 2 ώρες που διαρκεί η ταινία, γινόμαστε μάρτυρες μιας παράνοιας που ονομάζεται maidenize life.

Στάδια και αρένες ασφυκτικά γεμάτα, κόσμος από όλα τα μέρη της γης να παραληρεί,

πανέμορφα μέρη και διαφορετικοί τρόποι ζωής και συνήθειες, μια μικρή αναδρομή στο παρελθών των πρωταγωνιστών, τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του να είσαι rock star και πολλά ακόμα.

Η ταινία ΔΕΝ είναι ένα live,ΔΕΝ είναι αποσπάσματα συνεντεύξεων, ΔΕΝ είναι τίποτα από αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Είναι ΟΛΑ αυτά μαζί!


Καθόλου κουραστική, με πολύ καλό ήχο, σκηνοθεσία και μοντάζ, απίστευτα γλαφυρή και αρκετά ‘αληθινή’, είναι αυτό ακριβώς που θέλαμε να δούμε όλοι εμείς οι κολλημένοι Maidenάκηδες και κάτι παραπάνω! Την αγαπημένη μας μπάντα να δίνει τον καλύτερο της εαυτό πάνω και κάτω από την σκηνή. Όλα όσα αγαπήσαμε σε αυτούς είναι εδώ σε αυτό το μοναδικό και πρωτοφανές ταξίδι…

Τάσος Πατρούλιας