Εδω και περίπου δύο μήνες κρατάμε στα χέρια μας το τέταρτο full-length από τους αμερικανούς ρετρό thrashers. Δεν ξέρω, τι προσδοκίες μπορεί να έχει κάποιος φανατικός οπάδος τους, αλλά εγώ, ως αρκετά αντικειμενικός παρατηρητής δεν έχασα τον ύπνο μου.
Μην νομίζετε ότι τα αμερικανάκια έκαναν κάποια στροφή. Όλα αυτά τα στοιχεία που έχετε ακούσει κατα καιρούς στα album τους, κυριαρχούν, τα κομμάτια τους σπάνια ξεπερνούν το τρίλεπτο, οι στίχοι είναι αφελέστατοι (ξύδια, γάρα, και καταστροφές), οι DRI/Suicidal Tendencies επιρροές δικαιολογούν το crossover χαρακτηρισμό που τους έχουν κολλήσει. Τέλος, όλα τα μέλη της μπάντας, ως καλοί επαγγελματίες δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό από πλευράς απόδοσης με τον Drummer Dave White (Burnt by the sun μεταξύ άλλων) να δίνει τον καλύτερο του εαυτό.
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ ακούγοντας τον και να γράψω μερικά λόγια για τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, αλλά πραγματικά μου φαίνεται αδύνατο. Όχι επειδή δεν υπάρχουν καλά κομμάτια, αλλά επειδή όλος ο δίσκος κυλάει με απίστευτη ομοιομορφία χωρίς κοιλιά (καλό αυτό) και απίστευτη ομοιότητα (κακό αυτό). Τι να ξεκινήσεις το δίσκο από την αρχή, τι από τη μέση, τι από το τέλος, είναι το ίδιο και θα τον ακούσεις εύκολα, θα γουστάρεις αρκετά, αλλά μάλλον δεν θα κρατήσεις και πολλά.
Το πραγματικά αρνητικό για τους Municipal Waste είναι ότι λόγω του ύφους τους και της μουσικής που έχουν επίλέξει να υπηρετούν, δεν βλέπω σε τι μπορούν να εξελιχθούν, δεν μιλάω απαραίτητα για πρόοδο, αλλά για κάτι διαφορετικό ρε αδερφέ, κάτι που θα ψήσει τον ακροατή για να τους ακούσει ξανα και ξανά, κάτι σαν αυτό που έχει το καινούργιο EVILE (προσεχώς).
Υ.Γ. Να σημειώσουμε ότι Live οι Waste είναι δέκα φορές καλύτεροι απ’ότι στα album τους, το είδαμε και στο Αν πριν περίπου ένα μήνα όπου γαμήσανε και τους δείραμε. Η βλακεία είναι ανίκητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου