Η κυκλοφορία νέου άλμπουμ από πλευράς των Βρετανών-γότθων αποτελεί έτσι και αλλιώς ένα τεράστιο γεγονός στους metal κύκλους. Για να μην ξεχνιόμαστε οι Paradise Lost μεσουρανούσαν τα χρόνια που ο Heavy ήχος βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση και ήταν πάντα εκεί με κυκλοφορίες σπάνιας ποιότητας.
Κρατάω στα χέρια μου το 'Faith Divides Us-Death Unites Us' εδώ και περίπου μια εβδομάδα και το να γράψω μια κριτική για αυτό μου φαίνεται Γολγοθάς Το πρόβλημα είναι ότι το άλμπουμ είναι άψογο, τι να γράψεις δηλαδή για ένα μεγάλο Paradise lost που δεν έχει υπωθει δεκάδες φορές? Ότι ο Holmes κάνει μια απίστευτη ερμηνεία? Ότι κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του σχεδόν σε ματώνει? Ότι βρίσκει χίλιους και δύο τρόπους (πάντα τους σωστούς) να αναδείξει το μεγαλείο της φωνής του? Τα έχουν πει τόσοι και τόσοι . Μήπως ότι οι κιθάρες του Mackintosh είναι βαριές και ασήκωτες αλλά συγχρόνως χωρίς να ξεχνάνε να δώσουν χώρο στα απαραίτητα μελωδικά leads και στα ατμοσφαιρικά περάσματα?
Ας μην το ψάχνουμε, το δίδυμο Holmes/Mackintosh δύο μόλις χρόνια μετά το πολύ δυνατό 'In Requiem' ξαναφοράει τα βικτωριανά κουστούμια του και γράφει το καλύτερο άλμπουμ του εδώ και πολλά χρόνια. Όλα τα στοιχεία που ανέφερα παραπάνω είναι εδώ, και αυτό έχει να συμβεί πολύ καιρό(14 χρόνια για την ακρίβεια, 'Do
Το 'As Horizons End μας δείχνει εξαρχής ότι η μπάντα είναι αγριεμένη, δυνατό metal μπάσιμο και συγκίνηση στα πιο αγριεμένα εδώ και καιρό Holmes φωνητικά, το 'I Remain' περιλαμβάνει μόνο μεγάλα riff και ένα σούπερ refrain που θα το κάνει το νέο hit της μπάντας. Το 'First Light' αργό και ατμοσφαιρικό ίσως σας θυμίσει λίγο πρόσφατους Katatonia ή ακόμα και My Dying Bride, ενώ το 'Frailty' απλά ακούστε το, δεν εξελίσσεται με το τρόπο που σας προιδεάζει η εισαγωγή. Μικρή κοιλιά με το πιο μέτριο κομμάτι του δίσκου (Faith divides us- Death unites us) για να συνεχίσουμε με τα δύο καλύτερα (The rise of denial, Living with the scars) όλες οι κλασικές Paradise Lost αξίες μαζεμένες. Τα 'Last Regret' και 'In Truth'ατμοσφαιρικά και αργά ενώ το 'Universal Dreams' (θυμίζει λίγο 'Once Solem'?) μελαγχολικό. Έκπληξη αποτέλεσε για εμένα το Cardinal Zero και το αρκετά rock n’roll feeling που το διέπει. Μετά από αυτό τα δύο bonus κομμάτια(το ομώνυμο και το 'Last Regret') με την ορχήστρα της Πράγα θα μπορούσαν και να λείπουν.
Eίμαι σίγουρος ότι πάλι θα ακούσουνε γκρίνια, θα κατηγορηθούν για επιτηδευμένη επιστροφή στον ήχο που τους έκανε μεγάλους, για αρπαχτή για...για....για....Φίλοι μου εδώ εχουμε να κάνουμε με μουσικούλα, από αυτή που τόσο έχουμε ανάγκη, τα κίνητρα περισσεύουν.
Και κάτι τελευταίο, στο δίσκο δεν πρόλαβε να παίξει ο μεγάλος Adrian Erlandsson, καθώς μπήκε στη μπάντα ενώ είχαν τελειώσει τις ηχογραφήσεις Και μιας και λέμε για Drummer επικρατέστερος για να κάτσει πίσω από τα τύμπανα πριν την ηχογράφηση του 'In Requiem' ήταν κάποιος Έλληνας Καμιά υποψία?
Αντώνης Μπαφαλούκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου