Όταν μιλάμε για Queensryche μιλάμε φυσικά για μια μπάντα – μεγαθήριο που στα 80’s μέχρι αρχές-μέσα 90’s κατείχαν τον θαυμασμό όλων και αναγνωρίζονταν ως μια μπάντα πολλά υποσχόμενη για το μέλλον. Καθόλου αβάσιμο αυτό φυσικά αν φέρουμε στο μυαλό μας δίσκους όπως τα Warning, Rage For Order, Empire, Promise Land, και φυσικά τον καλύτερο concept δίσκο που είδε ποτέ το φως του ήλιου, το απλά αξεπέραστο Operation:Mindcrime. Δίσκους δηλαδή που πήγαιναν την metal μουσική πάντα ένα βήμα μπροστά. Μετά όμως τι έχουμε? Ένα ανέμπνευστο Hear In The New Frontier και την φυγή του Chris De Garmo να έρχεται για να κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Οκ έχουμε μια σχετικά μικρή ανάκαμψη πριν λίγα χρόνια με την κυκλοφορία του Operation:Mindcrime II και παρότι όλοι εμείς οι fan τους προσπαθήσαμε να «μεγαλώσουμε» τον δίσκο μέσα μας για να έχουμε ελπίδες για το μέλλον, το μέλλον διαγράφεται λίγο σκοτεινό.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην κυκλοφορία πριν λίγο καιρό του American Soldier. Ο τίτλος μου ακούστηκε κάπως , πριν ακούσω ακόμα τον δίσκο, όχι άδικα βέβαια. Στο άκουσμα του δίσκου όμως, διαβάζοντας τα lyrics και ψάχνοντας το λίγο παραπάνω κατάλαβα ότι αυτό που κάνει η μπάντα (ο Tate βασικά) είναι να εξιστορεί τις ιστορίες και τις εμπειρίες στρατιωτών στον πόλεμο ακόμα και από συνεντεύξεις που πήρε ο ίδιος. Δεν παίρνει προσωπική θέση. Τι έχουμε λοιπόν εδώ? Την κόρη του Tate να συμμετέχει σε ένα κομμάτι (Home Again), μονολόγους στρατιωτών, mid-tempo κυρίως κομμάτια με αρκετές ενορχηστρώσεις, τον Michael Wilton να έχει αναλάβει μόνος του όλες τις κιθάρες μετά την φυγή του Stone και τον Tate με την φωνή που όλοι γνωρίζουμε. Όλα αυτά βέβαια ακούγονται πολλά υποσχόμενα, ΔΕΝ είναι όμως τελικά!!
Οι συνθέσεις είναι «ρηχές» στο σύνολο τους. Υπάρχουν οι ιδέες, υπάρχει το ταλέντο φυσικά αλλά η στροφή που προσπαθούν να κάνουν οι Ryche σε πιο mainstream και μοντέρνα μονοπάτια τους οδηγεί σε αδιέξοδο. Ο Tate είναι εδώ, η φωνάρα του είναι εδώ, αλλά όταν οι συνθέσεις, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, κινούνται σε μέτρια επίπεδα τον «κρύβουν». Ο Wilton (που προσωπικά τον προτιμώ μόνο του παρά μαζί με Stone) έχει περάσει κάποια αρκετά καλά σόλο και ωραίες ιδέες στις κιθάρες σαν σύνολο, σίγουρα όμως δεν φτάνουν αυτά που μας είχε προσφέρει στο παρελθόν. Οι μονόλογοι των στρατιωτών που ήδη ανέφερα, παρότι είναι μια πολύ καλή και έξυπνη ιδέα είναι τόσοι πολλοί και συχνοί μεταξύ τους που εμένα προσωπικά με κούρασαν λίγο. Έστω και έτσι όμως είναι ένα ατού του δίσκου. Στο “Home Again” ακούγεται και η δεκάχρονη κόρη του Tate αλλά ακόμα και αυτό περνάει σχετικά αδιάφορο όταν τελικά το έχεις ακούσει. Στον στιχουργικό τομέα τα πράγματα κινούνται στα ίδια μέτρια επίπεδα. Πεζοί και απλοί στίχοι χωρίς τίποτα το συγκλονιστικό.
Στο σύνολό του ένας δίσκος που αφήνει μέτριες εντυπώσεις και δυστηχώς κρίνεται must κυρίως μόνο για τους Ryche-fans.Για να δούμε τι μας επιφυλάσει το μέλλον…
Τάσος Πατρούλιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου