Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings


Ίσως η επιτυχία από την αποτυχία να χωρίζονται με μία λεπτή γραμμή που κανείς δεν μπορεί να διακρίνει. Όταν αναφερόμαστε σ' ένα μουσικό σχήμα, ίσως αυτή η γραμμή να αποτελεί μία στιγμή έμπνευσης που μπορεί να κάνει ένα κομμάτι, ή ακόμα κι ένα άλμπουμ αριστούργημα, και να διαχωρίζει τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Όταν είσαι οπαδός μιας μπάντας, που σ' έχει κάνει να ταξιδέψεις, να ονειρευτής, να λησμονήσεις, αλλά πάνω απ' όλα να σκεφτείς, τότε αυτόματα αυτή η μουσική παρέα και τα δημιουργήματα της μπαίνουν στο μουσικό πάνθεον.

Δεν μιλάω τόση ώρα για κάτι ουτοπικό, αλλά για μία από τις πιο πολυσυζητημένες,πρωτοποριακές, αγαπημένες και παράλληλα αυτοκαταστροφικές μπάντες του πλανήτη. Οι Dream Theater τα έχουν όλα αυτά τα στοιχεία , γι' αυτό και λατρεύονται-μισούνται όσο λίγοι.

Ποιος δεν έχει πωρωθεί ακούγοντας τα 'Metropolis','Pull Me Under', 'Υou Not Me','As I AM' και 'Constant Motion'? Ποιος δεν έχει μελανχωλήσει με το 'Hollow Years'? Ποιος δεν έχει ονειρευτεί με το “Scenes From A Memory”?

Όλη αυτή τη μαγεία της μουσικής του, οι Αμερικάνοι έχουν βαλθεί τα τελευταία χρόνια και με τις κυκλοφορίες τους αλλά και με διάφορα τερτίπια τους να την αφανίσουν. Μέσα στη δεκαετία που τώρα φτάνει στο τέλος της, οι Theater έχουν βγάλει έναν αριστουργηματικό δίσκο, και ίσως κάπου εκεί τελείωσε η καλή περίοδος της μπάντας, 'Train Of Thought'(2003). Τα επόμενα άλμπουμ δεν έπεισαν, με το 'Systematic Chaos' να αποτελεί το σημείο παρακμής. Πολλοί φοβόντουσαν το χειρότερο με την κυκλοφορία της νέας τους δουλειάς. Ο τίτλος θυμίζει κάτι από παλιά, μόνο με το άκουσμά του. Θα είναι όμως αυτό που περιμένουμε?

Το πολύ καλό artwork στο εξώφυλλο, θυμίζει εποχές 'Awake', και οι τίτλοι των κομματιών επηρεάζουν ευχάριστα το όλο κλίμα. Το 'A Nightmare To Remember' ακούγεται και το intro του σε παρασύρει στοιχειώνονταν σου τη σκέψη, ότι καλύτερο για αρχή. Οι μελωδίες του κομματιού, οι heavy riff-ιες,, τα προσεγμένα σόλο, οι στιχουργικές αλχημείες ,τα “σπασίματα”και τα καλοδουλεμένα pads των πλήκτρων δημιουργούν μία επική ατμόσφαιρα που θυμίζουν και ξυπνάνε πολλά. Το πρώτο riff ακούγεται και το 'A Rite of passage' κάνει την εμφάνιση του. Ένα ωραίο παιχνίδισμα μπάσου-κιθάρας στην εισαγωγή, και η επιβλητικότητα της έμπνευσης Petrucci μαγεύει.“Since the new world order...Played upon our fears...Spreading accusations...Of radical ideas” ακούγεται να τραγουδάει ο James και η πώρωση συνεχίζεται με τα απίστευτα παπαδίστικα σόλο κιθάρας, με την wah να γεμίζει τον ήχο, με τα instrumental sections να κάνουν τη διαφορά. Απλά έπος. Μετά την έξταση ακολουθεί ίσως το μοναδικό αδιάφορο κομμάτι του δίσκου, 'Wither'. Τίποτα το ιδιαίτερο, απλά μία μπαλάντα για να πουλήσουν (τα λάθη των Theater που λέγαμε παραπάνω).

Τα καλύτερα ακόμα όμως δεν είχαν έρθει. Πολλοί έλεγαν για ένα κομμάτι του δίσκου, το πιο “old-school”, θυμίζοντας εποχές Kevin Moore, 'The Best of Times'. To intro μπαίνει και το συναίσθημα του βιολιού με την “γλυκιά” μελωδία των πλήκτρων, επιβεβαιώνει πολλά. Το lead-break έρχεται να δυναμώσει το ύφος και η αισιοδοξία ξεχειλίζει, όχι μόνο από τους στοίχους και τις ψαγμένες πινελιές του, αλλά και από το γεγονός ότι οι Dream Theater ξαναγεννήθηκαν. Το κομμάτι που ακολουθεί μπορεί να σας θυμίσει πολλά. Με το 'The Shattered Fortress', που είναι ένα medlay song, τελειώνει η 'Alcoholics Anonymous Suite' του Mike Portnoy. Το κομμάτι περιέχει αποσπάσματα των 'The Glass Prison', 'This Dying Soul', 'The Root of All Evil' και 'Repentance' από τα τέσσερα προηγούμενα άλμπουμ της μπάντας. Η μίξη στο πέμπτο και τελευταίο κομμάτι της “σουίτας” αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις.

Σε κάθε τελευταίο χρονικά δίσκο τους, οι Theater είχαν και ένα κομμάτι που θύμιζε το ένδοξο παρελθόν τους. Αυτό το ρόλο παίζει το 'The Count of Tuscany'. Γι αυτό το κομμάτι πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια. Το απίστευτα καλοδουλεμένο intro-solo με την ακουστική σου δίνει μία πρώτη γεύση. Τα lead-break καθηλώνουν, η ατμόσφαιρα μαγευτική,τα Pacman πλήκτρα του Jordan υπηρετούν το σκοπό τους, οι αλλαγές ρυθμού,μέτρου,φιλοσοφίας,τεχνικής κατάρτισης...Απλά δεν ξέρω πως να το περιγράψω. 19' : 16” δεν καταλαβαίνεις πως περνάνε. Το outro του κομματιού συγκινεί.

Ο κύκλος ολοκληρώθηκε, και οι Dream Theater επέστρεψαν. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο γι' αυτό το αριστούργημα. Θα τελειώσω με έναν παραλλαγμένο στοίχο από το δίσκο για το 'Black Clouds & Silver Linings', “This is the best of times “.


Δημήτρης Μπέλλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου