Πολλοί λένε ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Κάπως έτσι θα μπορόυσε να περιγράψει κάποιος την πορεία των Megadeth στη δεκαετία που τελειώνει. Με έναν από του καλύτερους δίσκους την metal σκηνής να “ στοιχειώνει” το παρελθόν της μπάντας (Rust In Peace), η συνέχεια δεν ήταν και η καλύτερη για την παρέα του Dave Mustaine . Με δύο πολύ καλούς δίσκους μετά το R.I.P., “Countdown to Extinction” (1992) και “Youthanasia” (1994), οι Αμερικάνοι μπήκαν στο πάνθεον των συγκροτημάτων της συγκεκριμένης σκηνής .
Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη, η απομάκρυνση των Marty friedman, David Ellefson και Nick Menza, φαίνεται πως επηρέασαν την μπάντα , αφού πρώτα είχαν προηγηθεί ένα πολύ μέτριο “Cryptic Writings” (1997), και ένας δίσκος που ίσως δεν έπρεπε να βγει, “Risk”.
Με τις κριτικές να είναι κατά τους οι Megadeth μπήκαν στη νέα χιλιετία με διαφορετικό Line-up, με μοναδικό σύνδεσμο της παλιάς εποχής τον Dave Mustaine. Με ένα επίσης μέτριο άλμπουμ να κάνει την εμφάνισή του, "The World Needs a Hero" (2001), η μπάντα συνέχισε να κινείται στη μετριότητα, με το “The System Has Failed “ να είναι ένα κλικ παραπάνω από τον προκάτοχό του, αλλά και αυτό σε μέτρια επίπεδα.
Οι περισσότεροι είχαν ξεγράψει την ελπίδα οι Megadeth να αναβίωναν κάτι από το μεγάλο τους παρελθόν, αλλά με την κυκλοφορία του “United Abomination”, άρχισε να φαίνεται “φώς στο τούνελ”. Με κομμάτια όπως τα Sleepwalker, Never Walk Alone...A Call to Arms, Gears of War, να θυμίζουν κάτι από το παρελθόν, φαινόταν πως το ποτάμι σιγά σιγά γύριζε πίσω.
Έτσι κάπως αρχίζει και η ιστορία του νέου δημιουργήματος της μπάντας, “Endgame”. Ακούγοντας έναν Mustaine να κάνει υπερβολικές δηλώσεις, όπως “Θα είναι το καλύτερό μας άλμπουμ μετά το Rust In Peace”, μόνο επιφυλακτικός μπορείς να είσαι. Με την πρώτη δημοσιοποίηση των κομματιών και συγκεκριμένα του Head Crusher, στο μυαλό μου ήρθε μόνο μια σκέψη,”μέτριο”.Όμως ολοκληρωμένο το άλμπουμ με διέψευσε.
Το “Endgame” δεν μπορείς να το πεις “εύκολο” στην ακρόαση . Στην αρχή οι εντυπώσεις ήταν ανάμικτες, κυρίως αρνητικές, καθώς η ατμόσφαιρα που βγάζει το όλο σύνολο κουράζει. Τα περισσότερα κομμάτια είναι το ίδιο στιλ συνθετικά, ενώ το “speed king feeling', διέπει το δίσκο. Όμως με τις ακροάσεις , η γνώμη όπως και το feeling προς το δίσκο άλλαζε. Το “Endgame” έχει riffing που χρόνια έχουν να βγάλουν οι Megadeth ( This Day We Fight!, 1,320, Bite the Hand), μελωδίες που σου μένουν( 44 Minutes, How the Story Ends ), όμως όχι με την πρώτη ακρόαση, και down tempo κομμάτια όπως το “The Hardest Part of Letting Go...Sealed With a Kiss”.
Στον δίσκο επιστρέφει ένας σεληνιασμένος Mustaine, με τον σαρκασμό στο ύφος του να επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια, αλλά και η “σκληρή του γλώσσα” στους στοίχους να κάνει την διαφορά. Ο νέος κιθαρίστας την μπάντας, Chris Broderick, δίνει το κάτι παραπάνω στα σόλο του κάθε κομματιού, κάνοντάς τα πολλές φορές “υπερβολικά”, όμως δίνει στοιχεία που έλειπαν πολλά χρόνια από τα κομμάτια των Megadeth, θυμίζοντας εποχές Friedman.
Η παραγωγή του “Endgame” είναι όπως πρέπει για το στιλ του δίσκου. Δυναμική, με τις κιθάρες να “ξύνουν ανελέητα τα αυτιά και το μυαλό του ακροατή, και τα ντραμς να συμπληρώνουν ιδανικά το όλο κλίμα. Μοναδική ¨παρατυπία” θα μπορούσε να πει κάποιος, την μουντή παραγωγή του μπάσου, που σχεδόν δεν ακούγεται στα περισσότερα σημεία του δίσκου.
Ίσως το “παιχνίδι να μην τελείωσε”, αλλά να ξεκινάει μία νέα πορεία για τους Megadeth, με φάρο το “Endgame. 'Έναν δίσκο που οι φαν, όχι μόνο της μπάντας, αλλά και την σκηνής πρέπει να ακούσουν. Οι νέοι Megadeth είναι εδώ. Rust in peace 00's.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου