Έχουν περάσει 5 χρόνια από το Demigod άλμπουμ των Πολωνών και 17 συνολικά από το πρώτο τους demo. Βάζω το demigod ως σημειο αναφοράς μιας και αυτό ήταν που τους καθιέρωσε εμπορικά αλλά και τους έδωσε την ευκαιρία να βάλουν αυτόματο πιλότο και απο τότε να κινούνται με ασφάλεια και ως ίσοι (πλέον) στα χωράφια των ηρώων τους.
Το Evangelion ειναι αυτό ακριβώς που περιμέναμε απο μια υπερ φορμαρισμένη μπάντα του επιπέδου των Behemoth. 40 λεπτά ακατάπαυστου, ριφάτου, βλάσφημου Death/Black metal εκτελεσμένου με τέτοιο τρόπο που να μπορείς να «μάθεις» το αλμπουμ με δύο ακροάσεις και να ανυπομονείς να ακούσεις τις κομματάρες του στο σανίδι.
Τα φωνητικά του Nergal ακούγονται περισσότερο ως προσταγές σε σκλάβους(Δείτε και σχετική φωτογράφηση της μπάντας), η δουλειά στις κιθάρες είναι αξιοθαύμαστη με κάθε κομμάτι να περιέχει τις απαραίτητες ανατολίτικες πινελιές που έχουν χαρακτηρίσει τη μπάντα μέσα στα χρόνια. Για τα δικά μου γούστα, φανταστική είναι η δουλειά που έγινε και στα leads αφού στρέφονται περισσότερο πρός τις παραδοσιακές metal αξίες και λίγότερο προς την επίδειξη τεχνικών ικανοτήτων.
Α, είναι και ο Inferno στα τύμπανα. Λοιπόν το παλικάρι δεν το έχει καθόλου!!!! Αφου δεν έπεσε φωτια να με κάψει συνεχίζω με σοβαρότητα. Ο τύπος βάζει τον πύχη για ακόμα μια φορά πααααρα πολύ ψηλά για λοιπές ευρωπαικές δυνάμεις, και κοιτάζει στα μάτια τα θηρία απο USA μεριά. Δέος.
Η μπάντα ξεκινάει φουριόζα με το 'Daimonos', κλασικό Behemoth opening track με σούπερ ανατολίτικο κόψιμο στη μέση που οδηγεί σε ένα από τα καλύτερα σόλο του άλμπουμ. Το 'shemhamforash' που ακολουθεί κρατάει τις ταχύτητες ψηλά για να οδηγήσει στο φανταστικό 'Ov fire and the Void' (για το οποίο γυρίστηκε και ενα εξαιρετικό Video). Αργό πιασάρικο και σκοτεινό, ότι πρέπει. Το αλμπουμ κυλάει γρήγορα με τον Inferno να δίνει ρεσιτάλ extreme drumming το black metal παρελθόν της μπάντας να εμφανίζεται εδώ και εκεί (Alas lord is upon me, he who breeds pestilence) και τα σημεία που θυμίζουν Nile να ξεπηδάνε μέσα απο μερικά από τα πιο βαριά riff που έχει γράψει ο Nergal (Transmigration beyond realms ov Amenti, the seed ov I). Ο δίσκος κλείνει με το οχτάλεπτο 'Lucifer', στίχοι στα πολωνικά απλή δομή και πολύ χαμηλές ταχύτητες. Η ατμοσφαιρα του σε τραβάει αμέσως, ιδιαίτερο κομμάτι αλλά σίγουρα από τα καλύτερα του δίσκου.
Εν έτη 2009 οι Behemoth δεν επιχειρούν σε καμία περίπτωση να ανακαλύψουν το τροχό παίζουν εκ του ασφαλούς και διακρίνονται. Η μουσική μας πάντα είχε ανάγκη από σταθερές αξίες που δεν μας απογοητεύουν και αυτό ακριβώς είναι οι πολωνοι.
Στη τελική μου αρέσουν οι Behemoth, αυτός είναι ένας κλασικός τους δίσκος (στα σημεία ίσως ο καλύτερος), αν είστε και εσείς στα ίδια μήκη κύματος, επενδύστε.
Υ.Γ. Νομίζω ότι τόσο οι Behemoth μας χρωστάνε ένα live λόγω της τελευταίας τους ακύρωσης(το 2008 νομίζω), όσο και το ελληνικό κοινό χρωστάει μια πρέπουσα υποδοχή σε μια τόσο σπουδαία μπάντα, μήπως να σηκώσουμε κανα τηλέφωνο?ΜΗΠΩΣ?
Αντώνης Μπαφαλούκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου